H Ανθή μοιράζεται την ιστορία της η οποία οδήγησε στην ίδρυση του Συλλόγου μας!

“Το μόνο που σκέφτομαι είναι το σήμερα…

 

Αυτό που λέμε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου συνέβη και σε εμένα πριν από 5 χρόνια .

Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν όταν κατέβηκα στην Αθήνα και ο χειρούργος μου με παρέπεμψε για επέμβαση. Ο εφιάλτης μου μόλις ξεκίναγε.

Έκανα την επέμβαση και το πόρισμα ήταν κακοήθης όγκος επιθετικός.

Ευτυχώς δεν είχε γίνει μετάσταση. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι θα κάνω χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες τρελάθηκα.

Έκλαιγα και έλεγα γιατί εγώ.

Μπήκα για την πρώτη χημειοθεραπεία κλαίγοντας. Είχα ένα φόβο, δεν ήθελα να μπει τίποτα  χημικό μέσα στο σώμα μου.

Όταν τελείωσα και είδα ότι δεν ήταν τίποτα  τελικά και μιλώντας με την  ογκολόγο  μου τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα.

Γυρνώντας στην πόλη μου αποφάσισα να κοντύνω τα μαλλιά μου.

Λίγο πριν την δεύτερη χημειοθεραπεία και βάζοντας ζελέ στα μαλλιά μου είδα ότι άρχισαν να πέφτουν.

Πήγα και τα ξύρισα.

Έβαλα ένα μαντήλι και βγήκα έξω. Από εκείνη την μέρα όλα άλλαξαν, άρχισα να αντιμετωπίζω την αρρώστια μου με χιούμορ.

Σχημάτιζα τα φρύδια μου με μολύβι έβαφα τις λίγες βλεφαρίδες που μου είχαν απομείνει και το διασκέδαζα.

Συνειδητοποίησα ότι όλα γινόταν για το καλό μου. Σύμμαχοί μου ο σύζυγος μου ο οποίος ποτέ δεν πίστεψε ότι θα τα παράταγα, η μαμά μου που εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου 5 μήνες μέχρι να τελειώσω τις θεραπείες μου.

Είχα στο πλευρό μου όλους τους φίλους μου ,τους συγγενείς μου. Βέβαια το χειρότερο από όλα ήταν το ψυχολογικό που στην αρχή δεν με άφηνε να δω τα πράγματα από την θετική τους πλευρά.

Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό δεν ανέφερα τα κορίτσια μου,12 και 15 χρονών, παιδιά που έμαθαν ότι η μαμά τους έχει καρκίνο, παιδιά που κλαίγανε και αναρωτιόντουσαν γιατί η μαμά τους ζητάει να της κρατάνε το χέρι, παιδιά που πάντα πίστευαν ότι θα είχαν την μαμά τους δίπλα τους για να τα βοηθάει,  αλλά τώρα είχε αυτή την ανάγκη να την βοηθήσουν, παιδιά που έκαναν τους καραγκιόζηδες για να γελάει η μαμά τους τις δύσκολες ώρες.

Εκεί κατάλαβα ότι έλειπε κάτι από την πόλη μας. Η υποστηρικτική βοήθεια. Το να βρεις μια ομάδα, έναν άνθρωπο και να μιλήσεις, να βγάλεις από μέσα σου τους προβληματισμούς σου ,απλά να βγάλεις τις φοβίες σου. Και ήρθε η σκέψη της δημιουργίας αυτής της ομάδας, και η ομάδα δημιουργήθηκε 5 χρόνια μετά. «ΑΓΩΝΑΣ ΖΩΗΣ» .

Μετά από όλη αυτή την ιστορία μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος, μετράνε πλέον μόνο οι σημαντικές στιγμές. Το μόνο που σκέφτομαι  είναι το σήμερα.

Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν σε αυτή την μάχη, ευχαριστώ τον θεό που μου έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία.

Τελικά τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο.

Είμαι η Ανθή, επιζούσα από καρκίνο του μαστού, & ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ.”

[gdgallery_gallery id_gallery=”7″]